Narodowe Muzeum Rzymskie
w pałacu Altemps

Pałac Altemps, dziedziniec B. Peruzziego

Położony niedaleko placu Navona pałac Altemps wznosi się w miejscu, gdzie od czasów cesarza Augusta rozciągała się ożywiona dzielnica kamieniarzy. Opodal bowiem znajdował się port na Tybrze, w którym rozładowywano marmury, a wokół portu lokowały się pracownie architektów i rzeźbiarzy. Na obszarze zachodniej części Pola Marsowego odnaleziono liczne ślady takich pracowni, czasem z zachowanymi narzędziami i niedokończonymi rzeźbami.
W średniowieczu podzielona pomiędzy wojującymi ze sobą rzymskimi rodami dzielnica częściowo się wyludniła i dopiero po zakończeniu niewoli awiniońskiej zaczęła z powrotem odżywać. Właśnie wtedy, w XV wieku Girolamo Riario, siostrzeniec papieża Sykstusa IV z okazji swojego ślubu z Katarzyną Sforzą, ciotką polskiej królowej Bony, zlecił Melozzo da Forlì budowę pałacu. Jednakże fortuna rodziny Riario w Rzymie skończyła się wraz ze śmiercią papieża i odtąd pałac przechodził z rąk do rąk kolejnych papieskich nepotów, aż wreszcie w 1568 roku stał się własnością siostrzeńca papieża Piusa IV Marka Sitticha Hohenemsa. Marco Sittico Altemps to włoska wersja imienia austriackiego kardynała. On właśnie, za sprawą genialnego architekta Martino Longhi, nadał ostateczne oblicze pałacowi. Longhi wyposażył pałac w widokową altanę na dachu - nowość, która bardzo przyjęła się w architekturze pałacowej. W pałacu znalazła miejsce biblioteka i kolekcja sztuki starożytnej kardynała.
W XVIII wieku rodzina zaczęła podupadać i kolekcja uległa rozproszeniu. Do dziś przetrwało w pałacu tylko piętnaście rzeźb, które dekorują zbudowany przez Peruzziego pałacowy dziedziniec i monumentalne schody prowadzące do dawnej biblioteki. Księgozbiór zasilił Bibliotekę Watykańską, a rzeźby wzbogaciły muzea watykańskie, berlińskie i paryskie. W 1982 znajdujący się już w opłakanym stanie budynek stał się własnością państwa włoskiego. Po gruntownej konserwacji został przeznaczony na siedzibę trzech odzyskanych przez państwo kolekcji, z których najważniejsza to kolekcja Boncompagni - Ludovisi, dziedziczka rozparcelowanej w XIX wieku willi na Kwirynale.

Tors satyra, II w. n.e.

Eksponaty zostały uporządkowane według szesnastowiecznych kryteriów antykwarycznych. Każda z sal gości tylko kilka rzeźb, co pozwala na pełną i komfortową percepcję. Jest to muzeum na miarę człowieka, wolne od przytłaczającego natłoku Muzeów Watykańskich czy Kapitolińskich, a nieustępujące im jakością eksponowanych dzieł. Między arcydziełami Palazzo Altemps są opisywane w podręcznikach Orestes i Elektra podpisana przez Menelaosa, odrestaurowany przez Berniniego Ares Ludovisi, znaleziony w XIX w. kontrowersyjny Tron Ludovisi oryginał grecki z IV w. p.n.e. Obszerny salon przeznaczono dla Umierającego Gala i Wielkiego sarkofagu Ludovisi.
Pomimo złożonych historycznych perypetii, niektóre z sal zachowały resztki oryginalnych dekoracji - piętnasto i szesnastowieczne sklepienia oraz fragmenty fresków na ścianach.
Pałac Altemps jest jedną z czterech siedzib Narodowego Muzeum Rzymskiego.

Wróć do: Główne muzea